چرا زبان شکسپیر محو شد، اما سعدی نه؟

آفتاب نیوز :

شکیپیر، شاعری که گروهی او را اثرگذارترین نویسنده انگلیسی زبان می دانند و به احترامش چنین روزی، یعنی 23آوریل را، به نامش زده اند.

می گویند او مردی پرکار بوده و علاوه بر سرودن شعر، نمایشنامه هم می نوشته و اگر در اجرای نمایشنامه هایش، نقشی هم خالی می مانده، خودش آن را بازی می کرده. اتللو، مکبث، هملت، شاه لیر و… حتما به گوش تان آشناست؛ این ها برترین نمایشنامه های اوست که به زبان های رنگارنگ ترجمه و در تالار های نمایش جهان بار ها و بار ها اجرا شده است.

این نابغه ادبیات حدود 500 سال پیش زندگی می کرد و این موضوع بسیار روشن است که زمانه او با عصر مدرن ما کاملا متفاوت است. برخی نیز معتقدند او بیش از هزار و 700 کلمه جدید و متفاوت به زبان انگلیسی اضافه کرده و همین موضوع باعث شده انگلیسی زبانان امروزی با واژگان جدید او که در طول این سال ها، از آن ها استفاده نشده، نتوانند ارتباط برقرار کنند و خلاصه این دو موضوع مهم و اساسی را، دلایل دشوار بودن نثر او می دانند.

اما مگر این اتفاق درباره شاعر بزرگی مثل فردوسی صدق نمی کند. فردوسی نه 500 سال، که هزار سال پیش می زیسته و او هم در روز هایی که زبان عربی، در میان فارسی زبانان رسوخ کرده بود، واژگان فارسی ناب را در میان اشعارش به کار برد؛ واژگانی که در آن روزگار، در کوچه و بازار، چندان هم مرسوم نبود.

پاسخ، سعدی جان است!

شنبه ای که گذشت روز نثر فارسی و بزرگداشت سعدی بود و پاسخ سوال ما، حتماً جناب سعدی است! و البته دیگر بزرگانی، چون حافظ و مولوی و جامی و نیما و سهراب و شاملو و…

شاید اتفاقی که در زبان فارسی افتاد و جناب شکسپیر بخت برگشته از آن محروم بود، حضور شاعران بزرگ در زبان فارسی است؛ نثر و نظم آفرینانی که واژگان شیرین زبان مادری را، که فردوسی و هم عصران او در آثارشان به کار برده اند، به گونه ای شیرین در آثار خود به کار بردند؛ آن قدر که حتی دل مردم کوچه و بازار را هم ربودند و ایرانیان، بعد از قرآن، یا روی طاقچه های شان، غزلیات حافظ داشتند یا بوستان و گلستان سعدی! به زبان دیگر، سخن سرایان فارسی زبان زنجیره هایی به هم متصل شده اند تا پیوستگی ما ایرانیان با زبان مادری و کهن مان قطع نشود و همچنان از نثر ها و نظم های گذشتگان مان لذت ببریم.